Insecure siblings fighting for their parents’ attention; bickering spouses who can’t stand to be together or apart; adultery and sexual experimentation; even the struggle to balance work and family: These are themes as much at home in our time as they were in the twelfth century.

In James Goldman’s classic play The Lion in Winter, domestic turmoil rises to an art form. Keenly self-aware and motivated as much by spite as by any sense of duty, Henry II and Eleanor of Aquitaine maneuver against each other to position their favorite son in line for succession.

By imagining the inner lives of Henry, Eleanor, and their sons, John, Geoffrey, and Richard, Goldman created the quintessential drama of family strife and competing ambitions, a work that gives visceral, modern-day relevance to the intrigues of Angevin England.

Combining keen historical and psychological insight with delicious, mordant wit, the stage play has become a touchstone of today’s theater scene.

De zestienjarige Dolf uit Amstelveen geeft zich op als proefkonijn: hij zal door een materie-transmitter teruggeflitst worden naar de Middeleeuwen om daar één middag een kijkje te nemen. Maar door een foute berekening komt hij in het jaar 1212 terecht in een Kinderkruistocht die net uit Keulen is vertrokken en niet op het riddertoernooi in Montgivray in Midden-Frankrijk dat hij zo graag wilde bijwonen.

Verbijsterd ziet hij duizenden gelovige – en vooral goedgelovige – kinderen, aan wie wonderen zijn beloofd, zingend aan hem voorbijtrekken. Zij zijn van plan met hun blote handen het Heilige Land van de Saracenen te bevrijden.

Om vijf uur diezelfde middag moet Dolf weer op de afgesproken plek staan om teruggeflitst te worden naar de twintigste eeuw – tenminste, als er niets fout gaat…